امروز اشکم دم مشکمه
راستش دیشب که مامان رو دیدم خیلی لاغرتر شده ضعیفتر رنجورتر
حس بدی بهم دست داد یهو ته دلم خالی شد
بعد امروز که اجی زنگ زد گفتم اره کولر خرابه گفت چرا زودتر نگفتی گفتم گرم نبود که اونقدر اذیت بشم که
ولش کن حالا یه کاریش میکنم میدونم درگیر ساخت خونه ان و پولی نمونده براش
دیگه یکم همفکری کردیم سر اینکه کولر چی بخرم و چطور پول رو جور کنم و....
یهو برگشت گفت مامان خیلی لاغر شده اره؟
من دیگه بغض کردم
گفتم اره میخواستم نگم بهت حتی میخواستم به روی خودمم نیارم که نگران نشم
گفت اره میخوام ببرمش دکتر و چکاپ اینا غذا هم که مثل همیشه هرغذایی رو نمیخوره
و داغ فرزند دیده معلوم که حالش بده
بعد به ما میگه برید ارایشگاه اینطوری نبینمتون
اجی که قطع کرد دوباره اشکام سرازیر شدن
من دلتنگ بابا بودم شدید دیروز اونقدری گریه کردم سرخاکش
اونقدر با داداش حرف زدم
اروم نشدم ناارومتر شدم
و امروز نگرانی مامان هم بهش اضافه شد
حس بی پناهی اومد سراغم
که چه تنها شدم یا قرار تنها تر بشم؟
که یهو به خودم نهیب زدم مگه تو یه عمر تنها نبودی؟ از چی تنهایی ترس داری؟
مگه غیر اینه که تنهایی همیشه بودی و خواهی موند ترسی نداره که
فقط یه روزهایی فشار تنهایی بیشتر میشه پررنگ تر میشه وگرنه تو بهش عادت کردی که به چشمت نمیاد
هیچی گریه نیاز داشتم چیزی که ازش فراریم
و فکر میکنم باید به این حسم بروز بیشتری بدم
حتی اینجا بنویسمش که ازت خجالت نکشم!
و برام عادی بشه اینم یه حس عین حسهای دیگه
و خجالت نداره
غذا رو به زور خوردم با بی میلی تمام
کار رییسم رو براش انجام دادم نمیدونم خوند یا نه یا خوابه؟
بعد اون همکار تپله داشت میرفت شمال
میگه که اصلاح میکنی کار منو؟
منم گفتم اول کار رییس انجام بدم بعدا وقت شد انجامش میدم!
