وای من اصلا دل اینو ندارم پت داشته باشم
و بمیره
تا دیشب همه چی اوکی بود خوب غذا خورد و به اندازه
از چندتااز دوستام که پرنده دارن هم مشورت گرفتم که چه غذایی بهش بدم چه اندازه و چطوری
دیشب با میم قرار شام داشتیم و قرار شد من خونشون بمونم
تا 12شب از فکر این بچه من نرفتم شام
گفتم بذار بخوابه بعد میام
تا صبح هم ده بار بیدارشدم میگفتم نکنه خفه بشه نکنه یه چیزی بیفته روش
تکون بده جعبه کفشو از بالا بیفته و... میم میگفت چقدر وسواس فکری گرفتی سر این جوجه
تازه میگفت برات میخوام یه سگ بخرم
گفتم جان مادرت دست سر من بردار هم وسواسم هم حساسیت دارم هم ادم دلسوزیم
حتی سر صبحونه غصم بود میم میگفت چرااخه غذا نمیخوری؟
این دندون که عصب کشی کردم باز ورم کرده لپم یه وری شده
بنده خدارفته کافه سینی صبحونه خریده اورده
فکر میکنه بخاطر دندونم بی اشتهام
من همش فکر پرنده بیچاره بودم خونه تنهاست گشنه میشه
الان که صبح برگشتم دوساعت بعدش پرنده مرد
من ایقد حالم بده و غصه ام شده
انگار کل دردهای عالم هوار شده رو سرم
احساس شکست میکنم غصه دارم همش
اشکم در اومد
حالایه مامان باصورت ورم کرده و غصه دارم میم میگه با طبیعت نمیشه جنگید
عمرش به دنیا نبوده ولی من واقعا درگیر سوگ شدم به حس عذاب وجدانی هم دارم
یادمه دوستم فری که پتش مرده بود تا ماهها حالش بد بود فاطیما هم که دالی از دست داد همینطور بود
و هنوزم گاهی اسمش میاد اشکش در میاد:(
من اصلا ظرفیت مادر شدن ندارم
-----------
تنشها در محیط کار کمی کم شده
ولی هنوز ادامه داره
امروز یه گزارش از من خواستن که پیشنهاد هم بدم اون همکار کجا کار کنه و چه وظایفی رو انجام بده
که با کارای من تداخل کمی داشته باشه
و کلا پاشو ازکفش من دراره
میدونم اینم جزئی از کار و روتین و معمول
ولی الان من پی ام اس هستم ناراحت این طفلکی هم هستم که مرد
بعد همه اینها این موضوع رو برام بزرگ کرده و تحملم رو کم
باید تاب اوریم رو بیشتر کنم
و هم اینکه بذارم چند روی بگذره با شرایط جدید کنار بیام
محدوده اختیاراتم نباید محدوده امن من بشه!
